با سلام خدمت دوستان محترم....من خانم بالای سی سال مجرد هستم و موقعیت شغلی و اجتماعی بالایی دارم و این موقعیتم رو مدیون ازدواج نکردنم هستم(چون عقیده دارم اگر مردی بالای سرم بود امکان پیشرفت زیاد رو از من میگرفت و من باید وقتم رو صرف ایشون میکردم) الان که فکر میکنم تمامی پیشرفت های لازم رو کردم میخوام ازدواج کنم ولی یه مشکلی هست و اونم اینه که دیگه شخصیت من گویا برای کسی مهم نیست و هرکسی که صرفا ماشین و خانه ام رو میبینه یا از شغلم اطلاع پیدا میکنه ادای عاشق دلسوخته رو برای من درمیاره و قیافه و شخصیت من نادیده گرفته میشه. حتی کسانی که من رو تا به حال ندیدن هم به صورت تلفنی ابراز علاقه میکنن...الان از چند نظر ناراحتم یکی این که فکر میکنم باید زودتر ازدواج میکردم و قید پیشرفت رو میزدم(چون جامعه کشش پیشرفت خانم ها رو نداره ) و یکی هم این که الان همه طمع اموال دارن و من مثل یک دستگاه پولساز دیده میشم...به نظر شما آیا پیشرفت من اشتباه بود؟آیا من هم باید مثل مادربزرگم خانم خونه میشدم؟